Księżniczka Elżbieta z Saksonii — matka królowej Włoch Małgorzaty

Księżniczka Elżbieta z rodu Wettynów urodziła się 4 lutego 1830 w Dreźnie. Jej pełnym imieniem było Maria Elżbieta Maksymiliana Ludwika Amalia Franciszka Zofia Leopoldyna Anna Baptysta Ksawera Nepomucena. Była córką przyszłej pary królewskiej Saksonii Jana i Amalii Augusty. Gdy się urodziła, w państwie tym panował król Antoni, wuj jej ojca. Miała pięć sióstr Marię Augustę, Sydonię, Annę, Małgorzatę i Zofię i trzech braci Alberta, zmarłego w dzieciństwie Ernesta i Jerzego.

W 1848 król Sardynii Karol Albert zaproponował swemu młodszemu synowi Ferdynandowi, aby poślubił księżniczkę Elżbietę. Monarcha docenił wykształcenie i kulturalność saksońskiej księżniczki, a co najważniejsze, fakt, że była ona katoliczką. Negocjacje między obiema rodzinami zostały natychmiast rozpoczęte, jednak wydarzenia polityczne tego roku wszystko pokrzyżowały. Lombardia powstała przeciwko Austriakom, Mediolan wypędził obcokrajowców, a rodzina Sabaudzka została wezwana do poprowadzenia niepodległości Włoch. Ferdynand i Elżbieta zostali zaręczeni, a książę wziął udział w tych wydarzeniach. Informował narzeczoną o wszystkim na bieżąco. Zaproponowano mu stanowisko króla niepodległej Sycylii, lecz odrzucił propozycję. Na wieść o tym księżniczka Elżbieta napisała do przyszłego męża:

Dziękuję ci z całego serca, że odmówiłeś przyjęcia korony Sycylii. Modliłam się o to do Boga każdego dnia. Przyznaję ci, że obiecałam sobie, myśląc, że nigdy nie chciałbyś jej nosić zamiast tego, do którego słusznie należała. Och, jak szlachetne uczucia, które wyrażasz, uczyniły mnie wyniosłą i szczęśliwą!

6 lutego 1850 księżniczka napisała do narzeczonego:

Za dwa miesiące w końcu będę miał przyjemność się z tobą zobaczyć i porozmawiać.

Ślub księżniczki Elżbiety i księcia Ferdynanda odbył się 22 kwietnia 1850 w katedrze w Dreźnie. Potem nowożeńcy wyruszyli w podróż do Berlina, gdzie przywitał ich król Fryderyk Wilhelma, a następnie udali się do Hanoweru, Moguncji i Szwajcarii. Małżonkowie zamieszkali w Turynie, gdzie 20 listopada 1851 urodziła się im córka Małgorzata. Drugim dzieckiem był syn Tomasz urodzony 6 lutego 1854. Wkrótce potem stan zdrowia Ferdynanda uległ pogorszeniu, co zakończyło się jego śmiercią w dniu 10 lutego 1855. Księżniczka Elżbieta była teraz dwudziestopięcioletnią wdową z dwójką dzieci. 

Szwagier księżniczki, król Wiktor Emanuel II owdowiał na krótko przed nią. Była brana pod uwagę jako potencjalna kandydatka do jego ponownego ożenku. Następnie zasugerowano, że mogłaby wyjść za mąż za księcia Jerome'a Bonaparte. Zanim upłynął okres żałoby 4 października 1856 w Agliè w tajemnicy poślubiła swego szambelana Niccolò Bernouda, markiza Rapallo. Wkrótce potem prawda  wyszła na jaw, co rozgniewało Wiktora Emanuela. Na jego rozkaz Elżbietę uwięziono w Stresie. Sprawa ucichła dopiero po interwencji ojca księżniczki. Powróciła do Turynu tylko dzięki wstawiennictwu carowej Aleksandry. Wolała jednak wrócić do Stresy z mężem, który również został wybrany do Izby Deputowanych 6 sierpnia 1861 roku. W 1868 jej córka, księżniczka Małgorzata wyszła za następcę tronu zjednoczonych Włoch, a w 1869 urodziła swe jedyne dziecko, Wiktora Emanuela III. W 1878 Małgorzata z mężem zostali królem i królową.

27 listopada 1882 księżniczka Elżbieta owdowiała po raz drugi, gdy jej mąż Niccolò popełnił samobójstwo. Urodziło się jej jeszcze sześcioro wnucząt z małżeństwa Tomasza z Izabelą Wittelsbach.

W 1910 Elżbieta doznała udaru mózgu.  który spowodował gwałtowne pogorszenie jej stanu zdrowia. Zmarła 14 sierpnia 1912 w Stresie. W ostatnich dniach życia przebywała z nią jej córka Małgorzata.