175. rocznica urodzin księżniczki Ludwiki

Dokładnie 175 lat temu urodziła się brytyjska księżniczka Ludwika, czwarta córka i szóste z dziewięciorga dzieci królowej Wiktorii i księcia Alberta. Jednocześnie też była księżniczką Saksonii-Koburga i Gothy. Dzieciństwo spędziła pomiędzy kilkoma królewskimi rezydencjami. 

Od najmłodszych lat Ludwika była dzieckiem uzdolnionym i inteligentnym. Szybko rozpoznano u niej talenty artystyczne. W 1858 była obecna na ślubie swej starszej siostry Wiktorii. W 1861 zmarł jej ojciec.

Księżniczka wyrastała na ładną dziewczynę. W 1863 była jedną z druhen na ślubie starszego brata, księcia Walii. Od 1863 studiowała w National Art Training School. Była pożądaną partią dla królewskich i książęcych kawalerów. Kandydatami do jej ręki byli: następca tronu Danii Fryderyk Glücksburg, Albrecht Hohenzollern i Wilhelm Orański. Jednakże Ludwika nie chciała żadnego z nich. Twierdziła bowiem, iż poślubienie księcia jest nieprzyjemne. Dlatego też ogłosiła, iż życzy sobie poślubić markiza Johna Campbella. Królowa wyraziła zgodę.

Ślub księżniczki Ludwiki i Johna Campbella odbył się 21 marca 1871 w kaplicy św. Jerzego na Zamku Windsor. Po raz pierwszy w historii tłum, który przybył na miejsce uroczystości był tak duży, że ustawione były barierki a porządku pilnowała policja. Choć księżniczka Ludwika uwielbiała dzieci, para nie mogła ich mieć.

W 1878 John został wybrany gubernatorem Kanady. Małżonkowie wyjechali tam 15 listopada i zamieszkali w Rideau Hall w Ottawie. Początkowo księżniczka czuła się tam samotna, nudziło jej się tam i popadła w depresję. Z czasem jednak przyzwyczaiła się do nowego otoczenia i wdrożyła w swe obowiązki. Wykorzystywała swą pozycję, aby wspierać sztukę, edukację i równouprawnienie kobiet.

John i Ludwika powrócili do Wielkiej Brytanii w październiku 1883, gdzie zamieszkali w Pałacu Kensington w Londynie. Stosunki pomiędzy małżonkami uległy pogorszeniu. Prasa prześcigała się w doniesieniach na temat ich aktualnego życia uczuciowego. Plotki głosiły, iż John jest homoseksualistą, a Ludwika romansuje z prywatnym sekretarzem swej matki. Jako, iż w 1890 rzeźbiarz Joseph Edgar Boehm zmarł w swym własnym studio w obecności księżniczki, przypisywano im romans. Łączono ją również z innymi mężczyznami. Odwiedzała prywatnie Elizabeth Garrett, pierwszą kobietę w Wielkiej Brytanii, która została lekarzem. Korespondowała zarówno z nią, jak i z feministką Josephine Butler.

Po śmierci teścia księżniczki relacje małżonków ociepliły się. Po śmierci matki w 1901 weszła do kręgu towarzyskiego swego brata Alberta Edwarda, będącego teraz królem Edwardem VII. W 1914 owdowiała.

Ukończywszy siedemdziesiąty rok życia, księżniczka Ludwika zaczęła stopniowo wycofywać się z życia publicznego. Tuż po kryzysie abdykacyjnym z 1936 i wstąpieniu na tron Jerzego VI stała się zbyt słaba, aby móc samodzielnie się poruszać. Po raz ostatni pojawiła się publicznie w 1937. Znała się też z księżniczkami Elżbietą i Małgorzatą, córkami Jerzego VI.

Księżniczka Ludwika dożyła do drugiej wojny światowej. Zmarła nie zdążywszy zapłacić rachunku za papierosy, 3 grudnia 1939, dokładnie w rocznicę śmierci swej bratanicy Wiktorii. Wedle życzenia została skremowana. Na jej pogrzebie doszło do skandalu - jej bratanek Karol Edward, jedyny członek brytyjskiej rodziny królewskiej, który otwarcie poparł nazizm, zjawił się tam w mundurze ze swastyką. Jednym ze świadków zdarzenia była przyszła Elżbieta II.